زندگی، و زندگانی من – بخش ۱۴
این بخش از داستان زندگیم، شاید کوتاهترین قسمتها باشد. "شعر"هائی است که بین من و منصور حکمت، در فاصله استراحت جلسات کنگره دوم حزب کمونیست کارگری، آوریل ۱۹۹۸، رد و بدل شدند. نخواستم این "مشاعره" را در متن گوشه هائی از بازگوئی تاریخ زندگی سیاسیم، وارد کنم، هم به این دلیل که به هر شبهه ای در این مورد که من از رابطه عاطفی با منصور حکمت، "بهره برداری سیاسی" بکنم میدان ندهم و هم به این دلیل نیز که میخواستم هر اثر و یادگار و دست نوشته او را منتشر کنم. من فقط نوشته ام که هر کدام از متن ها از جانب چه کسی است. بقیه عناوین در اصل دست خطها، موجودند و من به عنوان نمونه بخشهائی از متن اسکن شده را هم ضمیمه کرده ام. این وجه از علاقه منصور حکمت به طنز را در این متون می بینید. نادر، نام دیگر منصور حکمت است که در تشکیلات حزب کمونیست ایران و کومه له و حزب کمونیست کارگری با آن معروف و مورد خطاب بود. *وزن" و قافیه و ترتیب نوشتن اشعار دقیقا به همان صورت دست نویس، تایپ شده اند.
نادر ۱
در تاریکی شهرما
قلبی هست
که گاه
اندوه دوری تو را
به منگنه اجبار
می طپد
و شاید
پرستویی که
خوشه های سرخ زمستانی را
به دندان گناه
می جود
از تو
یا من
یا هرکس که فرصت انکار دارد
دلگیر
می میرد
(پاریس، زمستان ۸۷)
*********
ایرج ۱
مرگ
را
ندا
دادی؟!
بر تارک
قرون
مهر
بطلان کوبیدی؟
انتحار
روزن های
امید
بر شاخه های زرین
تکریم
حریم دوست؟
شور هجران
مرغان وحشی
را
منکر نبود؟
تو ای چشمه
اولین
زمزمه های
نغمه عشق!
تهران، خانی آباد بهار ۸۸
********
نادر ۲ به ایرج فرزاد برای تلاشش در تصحیح زندگی پرندگان
افسوس
که تنهایی تو
پس از غروب
به گوش هدهد رسید
افسوس
که مرغابی عشق
سرش را به تاخیر
در آب غرقه کرد
افسوس که
حلزون های درنده زمان
از من به زئوس
شکوه بردند
من از دیر باز
ایستاده می اندیشم
*************
ایرج ۲
ای زمانه کش!
تو را چه میشود
که چنین
بر اسوه عشق
موج خون
جاری می کنی....
و ما بر چه سوگواریم
ای مستانه های
شب اقاقیای
روح منزوی؟
فرزانگان را بگو
که عشق
قصیده نگفته ای بود
بر لب دراویش
و سمندر
موجودی
که هرگز
هرگز
هرگز
رنگ آتش را ندید
و من مانده ام و
دل متروکم
در انزوای عشق نشکفته همچون لاله
***************
نادر ۳
OK. زمانه را می گویم
"تو را چه می شود
که چنین
بر اسوه عشق
موج خون جاری میکنی...."
تو هم در عوض
پولی را که مدتی پیش قرضیدی
باز ده.
************
نادر ۴
چرا
شعر
را
باید
اینطور نوشت؟
چرا، گاه
انبوه کلمات
در سطری
و سپس پلکانی از سیلاب های آویخته برباد؟
چرا شعر را باید اینطور نوشت؟
************
ایرج ۳
به
شعرم
ابهام
آویزیدی
تا
برکنی
کلمات
نغمه ها
سرودها را
چون سیلابی
در
بیابانی کویر!
هان!
به شوریدگان
وادی فراق بگو
که بر سندان
قلب اندوهگینم
پتک
سرود عشاق
را
با کلمه
فرود آرند!
بارسلون، زمستان ۱۹۳۳
*****************
ایرج ۴
خواب....؟
ترجمان
عشق بیدار
در آغوش
یار مست است.
بیداری.....؟
خروج
جغد شب
از
لانه
در
شکار موش است.
مستی....؟
اوهام دروغین
سروده های
نگفته
قرون است.
و من همچنان
در پی واژه هایم
تا شعرم را بر پاشنه
در خلوت یار بچرخانم.
***********
نادر ۵
تو همچنان
نالان
جویان
خروشان
بر خایه استعاره بیاویز
تا شعرت
باشد روزی
ورد زبان روسپیان سیاه بخت شب شود
.....
************
ایرج ۵
در افق
دریای بی مرز
بر فراز
کوه اوهام
به بند
جعد مشکینت
به صلیبم کش
در فرازی
از تاریخ
افسانه های یاران
هرگز موجود،
در دفتر شعرت
بیتی
در فلاخن
قلعه
محبوس
جور کشیده
بیانبان!
وانگاه رسوائی
دل شیدا
را
بر کوچه و برزن جا زن!
************
نادر ۶ کراچی، اول ربیع الدوم
اگر
زمانی
مرا دیدی
که در ظلمت شب
در منجلابی
باطلاقی
گل آبهای سیاه
چنگ می زنم،
یاری ام ده
تا سویچ گم شده ماشینم را
پیدا کنم.
*****************
ایرج ۶
موج
موج
موج
و کف آب آشفته
از گردون!
شمایل
یار
وارسته
بر قلب حزین
من!
لای لای
مادر بزرگ
بر گهواره
کودک فلک
پروانه های
قاصد
عشق را
از کومه های
من پرواز دادند.
***************
نادر ۷
تو،
من،
آه،
ای اندوه بزرگ
در فلق
در شفق
تو را در اقاقی چشمم کاشتم
عروسک های نور
در
پرتو
برق چشم تو
مرا بیدار می کنند.
****************
ایرج ۷
آه!
زخم های
کاری
خنجر!
یادواره
دین های
پیشین
ناسور دردهای
تیمار نشده....
و قبض وام پرداخت نشده.
من را
به صلابت
کشیدی؟
پس
فریاد
پرنده
کوچک
را
در قفس
که میشنود؟
به یاد آر
ابرهای
فراموشی را
تا
شرشر
باران را
از پنجره ات
بشنوی
نه!
ای
کلمه،
شعر،
افسانه،
حرفم
را
به باد
گفتم
تا در
دره های
دورتر دورها
طنین
نوازش
یار را
زمزمه کند.
***********
نادر ۸
به ایرج فرزاد برای عشقی که در دل دارد
دستمایه من
جز خون بهای کینه خورشید
اندک سرای را
بیش
نمی پاید
و گذر زمان
تا هندوانه پیشینیانم
و انبوه
کوچکی
ریزی
خردی
که من و تو را در سرنوشت آب محفوظ می دارد
چرا
این مائیم که می رویم؟
و نقش آب می ماند
دستمایه من
جز خونبهای کاوش
***********
نادر ۹
من دل به تو ندادم
تا به آسایش خویش
به صندوق مردگان زمان بسپاری
من دل به تو ندادم
تا مجموع مربعات دو ضلع
مربع وتر شود
من بر خستگی ات
از کار روزانه ( و شبانه)
نماز می گذارم
من بشقاب عافیت را
از فراز بام به قعر افکندم
افسوس که تو
آن زیر
بی خبر
خفته بودی
************
ایرج ۸
به مردگانم
تشبیه کردی!
به تربت
طریق
نکوفته
نا امیدی ام
به شقایق
خسته در کوهسار
متروکم
لقبم دادی
تو
را
کدام پری
افسون کرده
است؟
طپش
قلب
مردمک
چشمم
را
در آن زیر نشنیدی؟
***************
نادر ۱۰
سهره خیال تو
بر تیر چراغ خیالم نشست
ای صنوبر خاموش
در ظلمات شب
چگونه
چگونه
چگونه
مقابل پایت را نمی بینی
من شعر تو را
در کوهساری زمزمه می کنم
که گوسفندانش
آیات الهی نفرین را
بر اقاقیای چرکین ظلم
خرناس می دهند
من شعر تو را
چون شمشیری
در جلال عشق و خونسردی
در نیام می نهم
جهرم، سپتامبر ۱۹۵۳
*******************
ایرج ۹
درود
قلب
در انتظارم را
نثار
نفس
مسیحایت سازم
که چنین
در برهوت
لایتناهی
بر ظلمت
فراق
دشنه
عشق
را فرود آوردی!
لطفا برای دسترسی به تکه هائی از متن دست نویس اینجا را کلیک کنید
دست نویس دوم
