فرامرز دیلمی جاری است

به یاد همرزم دوران سختی هایم، یار وفادار جنبش کارگری

و مدافع نجیب آرمان رهائی انسان: فرامرز دیلمی

ابراهیم رنجکشان

خبر مرگش را که باور کردم، ناخودآگاه به سالهای دور برگشتم.

سالهای ۶۰ – ۵۹ بود، شوراهای کارگری صنایع پوشش با مجامع عمومی سازمانیافته اش، با مبارزات، اعتصابات و دستاوردهایش، مرکز ثقل مبارزات کارگران گیلان بود. در جلسات نمایندگان شورا حضور داشتم. فرامرز را اولین بار در جلسه نمایندگان دیدم، به اعمال و سخنانش دقتی داشتم، یا شاید درست تر است بگویم سخنانش جذابیتی داشت که دقت من را تحریک میکرد. با حرارت حرف میزد، "خط" میداد، و هر کسی که آنجا بود بروشنی میفهمید که فرامرز خط روشنی را تعقیب میکند. واقع بین بود و بدون اینکه وارد هیچ غامض بینی شود، خود او راه حلها را عملی میکرد و انجام میداد. با درک و احساس کنونی ام، فکر میکنم او تجسم آنچیزی بود که به آن کمونیسم پراتیک، یا ماتریالیسم پراتیک میگویند. در جلسات عمومی کارگران، سخنران و سخنگوی هیات نمایندگان شورای کارگران بود. او این موقعیت را بدست آورده بود، او قلب کارگران را که امرشان را بروشنی و البته با قاطعیت غیر قابل انکار پیش می برد، فتح کرده بود.

 

 

لطفا برای خواندن متن کامل در فرمت پی دی اف، اینجا را کلیک کنید