Archive for آذر ۱ام, ۱۳۹۳“برای سالخوردگانی که در خاطرات چند دهه قبل خود منجمد شده، از دنیای بیرون بریده و در خلوت خود حسرت روزهای گذشته را می خورند، هر گونه تغییری هراس انگیز است. عجز آنها در تاثیرگذاری در تحولات سیاسی و اجتماعی و در محیط پیرامونشان به شکل های مختلف بروز می کند، از جمله گاه با افسردگی و یاس و گاه با عصبانیت و پرخاشگری. در ایرج فرزاد این عارضه با خشم و کینه به جهان پیرامون و به کسانی پدیدار میشود که چندین سال است مبارزه ای را به پیش می برند که او در آن حضوری ندارد.“( از نوشته بهروز مهرآبادی، عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست کارگری ایران با عنوان: با آرزوی سلامت برای ایرج فرزاد) چندمین بار است که چنین افرادی، سعی میکنند در پاسخ به انتقاد و جدل سیاسی، با حربه ترور شخصیت او را “سرجای” خود بنشانند. فالانژیسم ضد انتقادی معمولا همزاد سیر حرکت فازهای “انقلاب ایدئولوژیک” در میان دوایر و محافل و سکتهائی است که تصمیم گرفته اند سیاستی را عوض کنند و یا راه دیگری در پیش بگیرند. یک بار من مواضع حمید تقوائی در یک مقاله او را که بر اساس بحث “اصلی” پلنوم ۴۱ آن حزب با عنوان: “حزب در عرصه قدرت سیاسی” نوشته شده بود، مورد انتقاد قرار دادم. او از جمله نوشته بود: “ اگر کمونیسم کارگری در سوریه حضور داشت باید جلو می افتاد و میرفت و رهبری ارتش آزاد را بدست میگرفت.“ نوشتم آرزوی تکیه زدن به جایگاه و موقعیت “ارتش آزاد سوریه” و “انتقال” حزب کمونیست کارگری به آن دنیای وهم آلود و ارتجاعی فقط گوشه هائی از تلاشهای حزب موجود کمونیسم کارگری ایران برای کاریکاتورسازی و بی محتوا کردن بحث “حزب و قدرت سیاسی” و دیگر مبانی کمونیسم کارگری بود. نه به سن و سال حمید تقوائی کاری داشتم و نه به روحیه و وضع مزاجی اش در اتخاذ آن موضع و نه به سوابق “بُریدن” او در سیر تکوین مبانی کمونیسم کارگری. چندی بعد از نقد من، بجای پاسخ گوئی برای آن “سوتی” دبیر کمیته مرکزی، محمد آسنگران “ایمان” من و “شخص” من را بیخ دیوار گذاشت و گفت فلانی مایوس است و دنیا را تاریک می بیند. آنوقت هم هدف این بود که با سیبل کردن یک “بی ایمان” غیر خودی، تواما هر نشانه “تردید” در صفوف خودی را در تغییر ریل ها نیز، منکوب کنند. Posted in: Uncategorized | No Comments » |