Archive for خرداد, ۱۳۹۵آقای رضا رخشان، درد و دغدغه و “دلواپسی”خود را خوب تشخیص داده است. من در یادداشت کوتاه خود، نه به “اتحادیه آزاد کارگران ایران” و نه به سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه کوچکترین اشاره ای نکرده بودم. من گرچه خواهان آزادی فوری تمامی زندانیان سیاسی و “عقیدتی” از جمله جعفر عظیم زاده هستم، اما نه اتحادیه آزاد کارگران ایران را تشکل کارگری؛ و نه فعالان آنرا “قهرمان” و یا “سوپرمن” طبقه کارگر نشناخته و نمیشناسم. تلاش او برای برسمیت شناختن این گوشه دنج دنیای خود فریبی اکونومیستهای ایرانی و مبنا گرفتن اختلافاتم با او و همفکرانش در این “عرصه کارگری” چه در دوایر حکومتی و چه بیرون از آن، بسیار ناشیانه و آماتور است. رضا رخشان به این منظور عامدانه و آگاهانه صورت مساله را تغییر داده است. بروی خود و مخاطبانش نمی آورد که بحث من این بود که مردم ایران دیر یا زود تکلیف رژیم اسلام سیاسی در ایران را ناچار باید روشن کنند. نوشته بودم که همان دولتهای بورژواٸی، نیز ناگزیر خواهند شد به اراده مردم ایران گردن بگذارند. Posted in: Uncategorized | No Comments » آقای رضا رخشان هم در باره شلاق خوردن کارگران معدن طلای آق دره، از “موضع کارگری”، چند رهنمود واقعا راهگشا داده است. ایشان نوشته اند: “اگر درد شلاق شدید است، اما زود گذر است” و بلافاصله اضافه کرده اند “هر چند نفس همین شلاق در هیچ قاموس و ایدٸولوژی نمیگنجد” و “محکوم” است، اما چون بهر حال از موضع او: “کارگران تحقیرهای بیشتر از این هم زیاد دیده اند”، شلاق خوردن کارگران جای اعتراض چندانی نیست. ایشان میفرمایند حسرت و حرمان های کارگران از “صد شلاق خوردن بد تر است”. از این مساله فعلا صرفنظر میکنم که حکم اسلامی شلاق و تازیانه، فقط محدود و منحصر به کارگر نبوده است و؛ بلکه معلم و شاعر و هنرمند و ورزشکار و…را هم همراه با تبه کاران و “اراذل و اوباش” و مجرمین علیه “عفاف و حجاب”، یک کاسه مشمول این بربریت و رافت و عدالت اسلامی شده اند. Posted in: Uncategorized | No Comments » |