|
يک توضيح: تنی چند از رفقا به من تذکر داده بودند که بی جهت وارد دهن به دهن شدن با کسانی شده ام که شان و حرمت بحث سالم سیاسی را نگه نداشتند. این دسته از رفقا بر این باور بودند که پاسخ من به کامنتها در فیس بوک نالازم بود. رفیق دیگری برای من نوشته بود «این پریدن به همدیگر» بین کسانی که احتمالا خرده حساب هائی را در گذشته با همدیگر داشته اند، جالب نیست. Posted in: Uncategorized | No Comments »
به مناسبت مرگ دلخراش قهرمان اسطوره ای بسکتبال، کوبی برایانت
مرگ دلخراش کوبی برایانت، برای جامعه ورزشی و بسکتبال NBA و در میان قهرمانان حرفه ای، یک شوک بود. من عمیقا از مرگ او متاسف شدم. او از خصائلی برخوردار بود که “منتور” و در همان حال مربی سالیان او: Tim S Grover در کتاب relentless آنها را تعریف کرده است. آن خصائل، ویژگیهای “رهبر” را در میدان ورزش حرفه ای، و به گمان من و حتی با تعبیر خود نویسنده کتاب مذکور، در همه عرصه های پیکار زندگی و از جمله در سیاست حرفه ای، توصیف میکنند. مربی برایانت در آن کتاب، “قهرمانان” را در سه کاتگوری، در سه حرف C قرار میدهد: Cooler, closer, cleaner Posted in: Uncategorized | No Comments » در ادامه بحث با آن دوست عزیز در ایران، دوست ندیده دیگری این تذکر را به من داده بود: که مگر “روشنگری” در باره دیدگاههای جهانی و “فرا ایرانی”، یک وظیفه چپ رادیکال و “ضد ناسیونالیست”، نیست؟ چرا همه چیز را فقط در چهارچوب ایران تعبیر میکنید؟ بالاخره این مردم نباید به رابطه رفتار رژیم اسلامی با اوضاع جهانی هم فکر کنند؟ پس “دیالکتیک” به چه درد میخورد؟ این نکته باعث شد که من در تکمیل بخش اول نظرات خود، نکات دیگر و البته “روشنگرانه” ای اضافه کنم. Posted in: Uncategorized | No Comments » سلام … گرامی! من نوشته های مورد اشاره شما را خواندم. از نظر فکت و فیگور، بخشهائی از اطلاعات موجود در اینترنت را گرد آورده است که بطور در خود، مثبت است. اما این یک نتیجه گیری من بطور درخود، مجزا از صفحه سیاست و به شکل مجرد آن است. وقتی که کمی بیشتر تعمق کردم و آن تبیین را در سطح اجتماعی و تاریخی قرار دادم، فورا متوجه شدم که اصطلاح و تبیین “نئولیبرالیسم”، فراتر از جنگ بر سر مقوله ها در دایره ای تنگ و در حاشیه تحولات جامعه، به عنوان یک تبیین، نقطه مشترک طیف نسبتا وسیعی از چپ مدعی نوعی “مارکسیسم” شبه اسلامی از جمهوری اسلامی است، طوری که یک عنوان همان نوشته ها چنین است: “انقلابی که مقهور نئولیبرالیسم شد”. حلقه “گم شده” را یافتم. این اصطلاحی است که توسط همه این طیفها، از بهمن شفیق گرفته تا فریبرز رئیس دانا و “مارکسیست های علنی”، مورد استفاده است. جمهوری اسلامی در انقلاب، نماینده نئولیبرالیسم است، دو خرداد، نئولیبرالیسم است، روحانی و دولت امید و حتی اصولگرایان معتدل نئولیبرالیسم اند. با خودم فکر کردم که این صف در مقابل کدام تبین دیگری، چنین متحد و یکپارچه است؟ Posted in: Uncategorized | No Comments » صحنه هائی که مردم ایران از خیزش میلیونی تهران در سال ۱۳۸۸ تاکنون، خلق کرده اند، حتی در روزهای انقلاب ۵۷ بدیل و پیشینه ای ندارند. رژیم اسلامی با دست بردن به تحریک احساسات ارتجاعی و نوحه خوانی در ماجرای قتل قاسم سلیمانی به این توهم دچار شد که به آمریکا، اروپا و جهانیان نشان بدهند که “انقلاب اسلامی زنده است” و کماکان هل من مبارز میطلبد! اما فقط یک بهانه و اتفاق، ساقط کردن هواپیمای اوکراینی توسط سپاه پاسداران، کافی بود که مردم ایران همراه با دانشگاه و دانشجویان به همان جهانیان بفهمانند که نظام اسلام سیاسی با “رهبر الدنگ”اش در سرازیری سقوط است. سیر رویدادها چنان سریع پیش میروند و این ظرفیت چنان در ابعاد غیر قابل تصور به صحنه آمده اند، که “تحلیل” اوضاع به جای روشن کردن سیر آتی، از خود تحولات عقب تر است. رادیکال ترین رویکرد، در مسابقه برای بدست آوردن رتبه اول در “دنباله روی” از سیر حرکت جامعه خودنمائی کرد. Posted in: Uncategorized | No Comments » کورش مدرسی، در رابطه با تشنجی که بین جمهوری اسلامی و آمریکا پیش آمده است، یک مطلب خود را که در فوریه ۲۰۰۶ نوشته است، “جنگ، مواضع و جنگ مواضع” بازتکثیر کرده است. آن مطلب دو “درس” دارد و یک فراخوان. Posted in: Uncategorized | No Comments » احساسات و هیجان و تحریک عواطف، نه تنها در سیاست که در هیچ عرصه فعالیت “حرفه ای” جائی ندارند. خامنه ای، تحریک عواطف اسلامی را در ماجرای چرخاندن تابوت قاسم سلیمانی در این رویکرد حرفه ای برای نجات اسلام سیاسی، چنین فرموله کرد: “شهادت او زنده بودن انقلاب در کشور ما را به رخ همه‌ی دنیا کشید. عده‌ای می‌خواستند وانمود کنند که انقلاب در ایران مرده و از بین رفته و تمام شده. البته عده‌ای هم سعی میکنند این اتفاق بیفتد. شهادت او نشان داد که انقلاب زنده است”. Posted in: Uncategorized | No Comments » جناب محمود دولت آبادی، با قتل قاسم سلیمانی، نتوانست با خاری که بر دلش نشست، “بسازد”. آمار کشته ها در حدود یک هفته قبل از “پرواز آسمانی” آن سردار اسلام و بدست امثال این شهید ادبای مشروطه و مشروعه طلب، دستکم ۱۵۰۰ نفر اعلام شد. ۱۵۰۰ نفر از کسانی چون پویا بختیاری که پدرش شاید حتی بیشتر از امثال قاسم سلیمانی، “جانباز” بود و در “جنگ تحمیلی” از سرداران واقعی تر. خاطر مبارک جناب دولت آبادی مستحضر است که همقطاران سردار سلیمانی حتی از برگزاری مراسم دفن این بیش از ۱۵۰۰ نفر با وحشیگری تمام و در اوج بی رحمی اسلامی جلوگیری کردند، اما همزمان در چرخش و گردش تابوت قاسم سلیمانی، بویژه در آن شهرها که بیشترین قربانی را داشته است، نتوانسته است با این “خار در دل” چه سازد؟ این فقط یک تملق در آستان جنایتکاران نیست، تف کردن به وجدان جامعه و تهی شدن از هر احساس انسانی و حتی روحیه “هم وطنی” است. ننگ بر شما! Posted in: Uncategorized | No Comments » |
