|
دو صحنه و دو تصویر سازی را در دو برهه زمانی با هم مقایسه کنید. تصاویر اول از “رهبری” تراشیده برای انقلاب علیه رژیم شاه در روزهای آخر بهمن ماه ۱۳۵۷ و متعاقبا شیوع شعار “اتحاد” و مجاز نبودن “تفرقه اندازی”. اینجا من به ریشه ها و دلایل اینکه چرا “چپ” و یا سوسیالیسم چپ موجود در آن سالها، ربطی به سوسیالیسم کارگری نداشت و بلکه جناح چپ و مسلح بورژوازی ملی و مترقی بود، نمیپردازم، چرا که فکر میکنم به اندازه کافی این نقد اکنون یک داده چه در سطح تئوریک و چه از نظر سیاسی است. اما در هر حال همان سوسیالیسم ملی و خلقی از این ظرفیت برخوردار نبود که نه فقط مدعی “رهبری” تحولات جاری باشد، بلکه درست در صفوف مردم حاضر در صحنه، آنان را از “اتحاد” حول پرچم خمینی و جریان اسلامی برحذر دارد و در سطح جامعه و ماکرو، و نه فقط در میان “هواداران”، دقیقا در آن اتحاد چیده شده و مهندسی شده از بالا، “تفرقه” ایجاد کند. فقط در آن لحظات تعیین کننده و حساس ممکن بود از تثبیت هژمونی جریان اسلام سیاسی بر جنبش مردم جلوگیری کرد. فقط در آن لحظات ممکن بود در سطح رهبری جامعه و انقلاب، نیروی دیگری را برای جلوگیری از بند و بست ها و توطئه ها، چه در رابطه با “اعلام بیطرفی ارتش” و یا تصمیمات کنفرانس گوادلوپ، در سطح “دولت سازی” و یا اشکال حکومت دوره “گذار”، در صحنه سیاست گذاشت. Posted in: ایرج فرزاد | No Comments » |
